Το Σίγρι, το δυτικότερο ψαροχώρι του νησιού, απετέλεσε οικισμό με κατεξοχήν τούρκικο πληθυσμό κατά τη μακραίωνη τουρκική κυριαρχία. Ο ναός του χωριού, αφιερωμένος στην αγία Τριάδα, χτίστηκε το 1870 από τους Τούρκους και χρησιμοποιήθηκε σαν τέμενος ως την ανταλλαγή των πληθυσμών το 1923, οπότε και μετετράπη σε χριστιανικό ναό. Αρχιτέκτονάς του υπήρξε ο εξ Ερεσού Ιωάννης Δεμίρης, ο οποίος εξ αρχής δεν του είχε προσδώσει προσανατολισμό προς τη Μέκκα, αλλά προς ανατολάς, ελπίζοντας πως κάποτε ο ναός θα μετατρεπόταν σε χριστιανικό.
Το κτίριο είναι ψηλό, επιβλητικό και ωραίο, χτισμένο με λίθους από το λατομείο «σαρμοσάκ» (σαρμοσακόπετρες). Ο ναός στεγάζεται στο δεύτερο όροφο, καθώς το ισόγειο χρησιμοποιείται ως αποθήκη από τότε που λειτουργεί ως τζαμί. Έτσι, για να εισέλθει κανείς εντός αυτού ανεβαίνει τριμερή σκάλα. Ο ρυθμός που δόθηκε εσωτερικά δεν επέτρεψε την καθολική διαρρύθμιση του χώρου με την οικοδόμηση κιόνων, αλλά τοποθετήθηκαν ξύλινα στασίδια τα οποία διαμόρφωσαν το χώρο σε τρίκλιτη βασιλική. Η στέγη του ναού παρέμεινε ως είχε τετραμερής ξύλινη κεραμοσκεπή.
Ιδιαίτερη αίγλη προσδίδουν στο κτίριο τα πολυπληθή μεγάλα παράθυρα σε ρυθμό αραβικό και βυζαντινό ανά σειρά, κατασκευασμένα από σαρμοσακόπετρες. Οι δυο υψηλοί κίονες που κοσμούν τη δυτική όψη του κτιρίου, επί των οποίων στηρίζονται τα τρία μεγάλα αραβικού ρυθμού τόξα, δίνουν στο κτίριο μεγαλοπρέπεια και επιβλητικότητα.
Ο ναός διαθέτει γυναικωνίτη, στηριζόμενο σε τέσσερις κίονες. Το ξύλινο τέμπλο του ναού δε φέρει ιδιαίτερες διακοσμήσεις κι είναι έργο του 1923 του εκ Τενέδου τεχνίτη Δημητρίου Κάλχα ή Καλφαμήτρου, ο δε άμβωνας είναι έργο του τεχνίτου Ελευθερίου Χαβαράνη εξ Ερεσού. Στο ναό επίσης φυλάσσονται αξιόλογες εικόνες προερχόμενες εκ Μικράς Ασίας κατά την ανταλλαγή των πληθυσμών.
